Βαθμολογήστε την έκθεσή μου!

Μια φορά, σε μια μακρινή, παραμυθένια πόλη, υπήρχε ένα όμορφο, μικρό κοριτσάκι. Την έλεγαν Μαρία, και ήταν ένα από τα λίγα πλουσιοκόριτσα της γειτονιάς. Είχε μακριά μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια. Φορούσε πάντα όμορφα, πλεκτά φορέματα και 2 πολύχρωμα βραχιόλια.
Αυτό το κορίτσι, λοιπόν, είχε ένα μεγάλο ελάττωμα. Ήταν κακομαθημένο και κακό, τα ήθελε όλα δικά του. Οι υπηρέτες την υπάκουγαν και έτρεχαν φοβισμένοι πάνω κάτω για να εκτελέσουν τις επιθυμίες της. Όσα περισσότερα της έφερναν, τόσα περισσότερα ήθελε. Τσίριζε και χτυπούσε τα χέρια της στο τραπέζι, μέχρι να της φέρουν αυτό που ήθελε.
Όταν έφτασαν τα Χριστούγεννα, η νταντά της την ξύπνησε και την έντυσε, όπως πάντα. Η μητέρα της στάθηκε στο κατώφλι της πόρτας και της είπε:
-Είναι ώρα να σε πάμε στην αγορά, της είπε, όπως κάθε χρόνο.
-Αχ, τι ωραία! Τώρα θα πάρω νέα παιχνίδια!
Μπήκαν, λοιπόν στο αμάξι, και ξεκίνησαν για την μεγάλη αγορά…
Όταν κατέβηκαν από το αυτοκίνητο, η Μαρία στάθηκε για λίγο και παρακολουθούσε τον κόσμο που αγόραζε δώρα και παιχνίδια… Στο βάθος του πλήθους, με μεγάλη της έκπληξη αντίκρισε ένα μικρό αγοράκι στην ηλικία της, φορώντας κουρέλια, που έπαιζε ακορντεόν και δίπλα του υπήρχε ένα μικρό ποτηράκι που είχε μέσα μόνο δέκα σεντς. Η Μαρία άρχισε να περπατάει αργά δίπλα του… το αγόρι, κοιτούσε απέναντι, αλλά απέναντι δεν είχε παρά μόνο ένα κάτασπρο τοίχο…
Τότε η Μαίρη του έπιασε κουβέντα...
-Γεια σου! Τι κάνεις;
-Γεια σου! Απάντησε το αγόρι. Όμως ακόμη κοιτούσε απέναντι.
Η Μαρία έριξε ένα κέρμα στο ποτηράκι του παιδιού και αμέσως το παιδί γύρισε.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που με βοηθάς! Ξέρεις, η οικογένειά μου είναι πολύ φτωχή. Δεν έχουμε φαγητό, ούτε καν νερό… Δεν έχουμε τα λεφτά να αγοράσουμε πράγματα, και χρωστάμε πολλά στους φόρους…
-Μα καλά, δεν έχεις παιχνίδια; Ρώτησε η Μαρία.
-Όχι. Έχω μόνο αυτό το ακορντεόν, που ήταν του παππού μου. Με αυτό βγάζω το ψωμί της ημέρας, απάντησε το παιδί και μια σταγόνα κύλησε αργά-αργά από το μάτι του στο μάγουλό του…
Και αυτή την στιγμή, η Μαρία έμεινε ακίνητη… σκεφτόταν όλα αυτά που της είπε το παιδί. Έμεινε εκεί, μέχρι που χαμογέλασε! Είχε βρει μια ιδέα για να κάνει το παιδί να νιώσει καλύτερα…
Πήγε σε ένα παιχνιδάδικο και αγόρασε ένα μεγάλο, όμορφο μουσικό κουτί… Είπε στον μαγαζάτορα να το τυλίξει και το πήρε στο αγόρι…
-Ήρθα πάλι! Του είπε χαμογελαστά.
-Μα πού είχες πάει; Την ρώτησε.
-Δεν έχει σημασία αυτό… σου έφερα κάτι… του απάντησε.
-Αλήθεια; Τι είναι; Ρώτησε με θαυμασμό το παιδί.
-Είναι ένα δώρο για σένα! Άνοιξέ το να δεις τι είναι!
Το χαμόγελο σβήστηκε αμέσως από το πρόσωπό του παιδιού.
-Εμμ.. ξέρεις… Δεν μπορώ… της είπε με κοφτά λόγια.
-Μα γιατί; Και αμέσως κατάλαβε… Ωχ όχι! Μην μου πεις πως είσαι τυφλός!
-Ναι… Απάντησε και άρχισε να κλαίει.
-Δεν πειράζει! Απάντησε η Μαρία δισταχτικά. Πάρε το στο σπίτι σου! Θα σου αρέσει!
-Ευχαριστώ! Είπε με κόπο να μην ξανακλάψει.
Η Μαρία είδε τους γονείς της να έρχονται προς το μέρος της.
-Φεύγουμε! Φώναξε η μητέρα της από τα μακριά…
-Γεια σου! Θα σε ξαναδώ! Φώναξε η Μαρία στο αγόρι ενώ περπατούσε μακριά.
Η Μαρία από εκείνη την ημέρα ήταν πολύ καλή και δεν ζητούσε συνέχεια παιχνίδια. Ποτέ δεν έμαθε τι απέγινε το αγόρι, αλλά ένιωσε χαρά που το βοήθησε…